27.

Politiek * Sympathie * Vox populae * Populariteit * Dowid  

Het geliefd zijn bij de mensen is een belangrijk ding. Doch het gaat erom bij welke mensen. Als misdadigers je liefhebben kan het goed zijn maar het kan ook zijn omdat ze in je een van de hunnen zien. We zien verschillende dingen hierbij. Bij voorbeeld Abraham was geliefd, maar Nimrod wilde hem doden en Pharao zond hem weg. En Israel in Egypte was veracht. En in Exil is Israel veracht. Dus het vox populae is niet zo-maar toe te passen. Want dan zouden de Egyptenaren de stem van God hebben weergegeven, de opinie van God. En dan zouden de volkeren tijdens het Exil ook de opinie van God hebben weergegeven. Natuurlijk is dat niet zo.

Men moet daarom ook oppassen met te veel te geven om de openbare mening. Wie is dat. Plebs vind je gauw „gek,” „vreemd,” een „ergernis.” Die houden van een Toon Hermans of een Wim Kan. Of een voetballer. Als een volk een goed iemand afwijst is het nog niet gezegd dat die man daarom slecht is. De profeten hadden bij voorbeeld meestal het volk tegen zich. David moest vluchten, met allerlei maatschappelijk „uitvaagsel” en had alles tegen zich. Mozes had vaak heel het volk tegen zich. De populariteit is dus een gevaarlijke zaak soms. De groten waren eenzaam in hun tijd. Noach of Abraham. En zelfs Lot in Sedom was een eenling. Men mag dus niets opgeven ter wille van de populariteit, of opdat „het volk” het „beter begrijpe.” Zelfs als „religieuze” mensen zogenaamd tegen je zijn, dan weet, dat het niet altijd religieuzen zijn die het pretenderen.