20

Bnei Efraïm * Efraïm * Jecheskel * Tchias hameisim * Politiek * Planhuishouding * Efraïm-Jehoedo * 2-Rijk * Neschomo-Guf * einde v.d. tijd * jetsias Mitsraim* tocht Midbor * Pelischtim

 

De Bne Efraim zonen van Efraïm, die de zaak zelf in handen namen en uit Egypte trokken omdat zij politiek gezien een juist moment hadden gekozen en daardoor inderdaad zeer verstandig hadden gehandeld, liepen al in de woestijn bij het gebied der Filistijnen te pletter en zij waren het die Ezechiël zag toen hij de vele beenderen in die vlakte ontwaarde, waarvan hij niet geloven kon dat die ooit weer tot leven konden komen.

 

Deze kinderen van Efraïm handelden dus politiek gezien beslist niet onjuist, politiek dus gezien in de heidense zin. Zij handelden dan ook volgens alle regels van de planhuishouding. Hun plan was goed voorbereid, goed doordacht en had alle kans van slagen. Hun eerste successen waren dan ook van dien aard en iedereen geloofde dat zij werkelijk de juiste weg hadden gekozen en het succes was zeer verleidelijk. Efraïm is juist datgene, dat in het geheel van het oude Israël het lichamelijke, de kring was. Men denke aan het gedeelde rijk waarbij het rijk Juda in deze wereld de ziel uitdrukte en het rijk Efraïm het lichaam. Zoals ook bij de mens gebeurt verdween eerst het rijk Efraïm, stierf weg en werd onvindbaar zoals het lichaam onvindbaar is na de dood. Het rijk Juda bleef enige tijd alleen achter, ging ook in ballingschap, doch deze ballingschap bleef een zichtbare. Steeds kon men de weg van dit rijk Juda waar ook ter wereld vervolgen, terwijl niemand zou willen geloven dat het rijk Efraïm ooit weer in zijn nakomelingen teruggevonden zou kunnen worden. Het is dan ook het lichaam dat aandringt op een politieke oplossing, dat planhuishouding voorstaat en dat het dwingt de zaak in handen te nemen en als dat niet snel genoeg naar boven komt op aarde het initiatief ertoe neemt. Toch is Efraïm de geliefde zoon omdat het lichaam een diep geheim in zich bergt, het geheim namelijk in zich draagt van de onverloste wereld van voorheen, dus eigenlijk ook de plaats van afkomst van de mens, de hemel. Efraim zondigde steeds; er was letterlijk geen koning in het rijk Efraim die wat men zou kunnen noemen juist handelde. Allen waren even zondig en afvallig en toch kreeg juist Efraim de grote profeten als Elia en Elischa, de verkondigers van de verlossing. Efraim trok uit en deze uittocht gelukte en was al een bevrijding en de bezetting van die komende wereld, van Kanaän, nam een aanvang en de beslissende slag werd gestreden juist in het uiterste westen, dus in het einde van de tijd, bij de Filistijnen. En daar leed Efraim de grote nederlaag, verdween, niemand wist wat er mee gebeurd was. God leidde daarom later het volk langs een andere weg opdat zij niet de oorlog zouden zien, want dit was de oorlog, de nederlaag, het slagveld waar Efraim nog lag. Dit was ook de reden van de omweg van deze kant gezien en toch wordt Efraim zoals in het verhaal van Ezechiël verteld wordt weer teruggevonden en hoewel de profeet het niet wil geloven dat dit lichamelijke weer tot leven kan komen, toch komt ook dit weer tot leven.