30.

Krias Jam Suf * O * tijd * deze wereld * dit leven * geboorte * dood * Mizraïm

Bij de Krias Jam Suf ziet men, dat de oostenwind, de zee, droog maakte. Het is dus de richting van de tijd, het passeren van de tijd, welke de tijd doet ophouden. En bij dit alles de angst van de mens om in de tijd te treden, de angst van de mens om deze wereld binnen te gaan. Hetzelfde spiegelt zich ook bij het weggaan. Ook dan is het een treden in een nieuwe tijd en ook dan is er de vrees voor de nieuwe tijd.

Maar zoals in het begin de tijd breekt en de mens eigenlijk in het droge door de tijd gaat, in de 1 door de wereld gaat, zo is ook aan het einde het breken van deze angst en gaat men als 1 door een nieuwe wereld. Slechts dat wat geen 1 heeft, wat slechts Mizraïm is, verdrinkt in deze tijd.

Alleen de kern hiervan, Pharao blijft over. Al het andere van Mizraïm vergaat in de tijd, waardoor de mens in de 1 als in het droge gaat.